Soms zijn het de eenvoudigste momenten die het meeste deugd doen. Deze ochtend stapte ik op mijn bakfiets, zonder haast, gewoon om even te genieten van wat de dag te bieden had. Hier in de buurt kronkelen de fietspaden tussen de velden en weilanden – een zalige plek om te vertragen en je hoofd leeg te maken.

Onderweg liet ik me meenemen door het gezang van de vogels, het zachte briesje op mijn huid en het vriendelijke knikje van een passant. Ik stopte regelmatig om bloemen, planten en insecten van dichterbij te bekijken. Gewoon even stilstaan bij de schoonheid van de natuur.

Met mijn telefoon en de app 'Obsidentify' speur ik dan nieuwsgierig naar namen en weetjes. Ken je die app? Hij herkent bloemen en insecten in een oogwenk. Wat begon als een korte fietstocht werd zo een klein leeravontuur – elke stop een kans om iets nieuws te ontdekken.

En ja, er viel zelfs een spatje regen. Echt maar één druppel, alsof de natuur zich herinnerde dat ze dorstig was, maar toch nog even wacht. Gelukkig brak de zon snel weer door en verwarmde alles met haar gouden gloed.

’s Namiddags doken we in een totaal andere wereld. We speelden Heroquest, een fantasierijk bordspel waarin we als helden samen op avontuur trokken. Terwijl één van ons de duistere kerker tot leven bracht als dungeon master, gingen de anderen de strijd aan als tovenaar, elf, dwerg of barbaar. Urenlang samen lachen, plannen, en ontdekken – dat is voor mij ook een vorm van verbinden. Zoet bezig zijn, samen genieten.

De zondagavond voelt dan altijd als een zachte landing. Nog even napraten, koffie in de hand, de stilte die valt. Een rustmoment, samen.

En ondertussen breidde ik nog wat verder aan de gilet van hondenbreiwol waar ik morgen zeker iets over wil delen.Zondagen zoals deze zijn goud waard. Geen groots spektakel, maar precies wat telt: vertragen, verbinden en genieten van het kleine.

Liefs, Sofie 🌸