Ken je dat, van die dagen die zachtjes glinsteren, alsof ze een gouden randje hebben? Vandaag was precies zo'n dag.

De ochtend begon stil en vredig. Terwijl de zon langzaam opkwam, rolde ik mijn yogamat uit in de tuin. Hommels zoemden loom om me heen, het gras nog vochtig van de dauw. Een moment van verbinding – met mezelf, met de natuur.

De kinderen sliepen uit, alsof ook zij voelden dat er geen haast was vandaag. We ontbeten rustig, zonder klok, zonder planning. Daarna verzorgden we de kippen, gaven de konijnen eten, en liepen samen een rondje door de moestuin. Alles in een langzaam, ontspannen ritme.

Later gingen we met z’n allen boodschappen doen. Mare ging spelen bij een vriendinnetje, en Corneel en ik genoten van een paar fijne uurtjes samen. Even echt contact, in alle eenvoud.

’s Middags breide ik verder aan een kerstsok – hij is bijna klaar. Morgen laat ik je het resultaat zien.

Maar wat deze dag écht bijzonder maakte, was het bezoek. Juna kwam langs, samen met haar kersverse ouders Jochem en Esther. Veertien dagen jong is ze nog maar – een wolkje van een baby, met een kalmte die je meteen raakt. Jochem is de oudste zoon van mijn oudste broer, en sinds zijn geboorte draag ik hem in mijn hart. Dat zij vandaag langskwamen, voelde als een diep eerbetoon. Een intieme viering van nieuw leven.

De dagen glijden hier voorbij in hun eigen zachte tempo. En ik? Ik adem mee, geniet, en laat me dragen door de rust.

🌿 Hofgeluk is geen plek, het is een gevoel. En vandaag voelde alles kloppend.

Liefs, Sofie