De nacht bracht weinig slaap. De indrukken van de dag ervoor bleven nazinderen – je leest er meer over in mijn vorige blogbericht. Gelukkig heerste er rust in het kippenhok, en ook de konijntjes waagden zich weer buiten. Gisteren bleven ze in hun hok – ik vermoed dat ook zij de vos gezien hebben.

Gelukkig bracht een bezoek aan de bibliotheek wat lichtheid. Tussen de rekken ontdekte ik het boek ‘Emily Wildes Encyclopedie der Feeën’ van Heather Fawcett. Al langer op mijn leeslijst, en nu ineens daar, alsof het op me lag te wachten. Wat een heerlijk boek om in te verdwalen. Het leest vlot, en hoewel het even wennen is aan het idee van een Cambridge-professor die serieus feeën bestudeert, vind ik het een briljant uitgangspunt. Zodra ik verder gelezen heb, laat ik je weten wat ik ervan vind.

Op de foto zie je ook mijn zelfgemaakte boekenlegger, geweven op een smal weefgetouw – hetzelfde waarmee je ook armbandjes kan maken. Ik gebruikte mijn eigen gesponnen wol. Simpel, maar zo fijn om te gebruiken. Maak jij ook je eigen boekenleggers? Ik verzamel ze intussen, net als boeken trouwens. Elke keer als ik langs een boekwinkel loop, moet ik mezelf tegenhouden. Hetzelfde met wolwinkels – ik kan er zó in opgaan. Boeken en wol… mijn zwakke plek.

Een van onze favoriete gezinsrituelen – tijdens de vakantie én het schooljaar – is samen lezen. Iedereen zoekt een knus plekje op met een boek in de hand, en dan… valt de stilte. Soms duurt het langer dan een half uur, omdat iemand niet loskomt van een spannend stukje. Nadien praten we over wat we gelezen hebben. Het is zo’n mooi moment van verbinding. En het kost niets. Een perfect excuus ook om zélf te lezen, want je geeft het goede voorbeeld.

Vandaag spon ik nog wat verder aan de zwarte wol. Eerst kaarde ik een hele hoop, onder het koele bladerdak van de bomen. Buiten, in de schaduw, met een zacht briesje en het gezelschap van mijn gezin – dat zijn de dagen waarop ik echt leef. Samen eten, wat babbelen, een kaartspelletje spelen… Dagen met een gouden randje.