Zaterdagen lijken zich de laatste tijd stilletjes aan elkaar te rijgen. De dagen glippen haast ongemerkt voorbij, maar niet zonder vulling — want achter de schermen groeit mijn collectie kerstsokjes gestaag. Elk stukje wordt met de hand gemaakt, met oog voor detail en een hoofd vol plannen. In september mogen ze hun plekje vinden in mijn webshop, klaar voor mensen die houden van handgemaakt en hartverwarmend.

Vandaag kwam Mare terug van haar allereerste slaapfeestje. Vrolijk, maar met kleine oogjes en een grote behoefte aan rust. Na een eenvoudige lunch — verse sla uit eigen tuin en een zachtgekookt eitje — vond ze haar energie terug. Samen met Corneel spetterde ze in het zwembad, omringd door zon en zomerse geluiden.

Terwijl zij speelden, installeerde ik mezelf met mijn zitkaarder in de schaduw. Dat is een grof, stevig werktuig, uniek in zijn soort. Zo’n zitkaarder is ideaal om de wol voor de eerste keer te bewerken: het haalt er het meeste vuil uit en maakt de vacht luchtiger. Daarna verfijn ik de wol met handkaarders, tot het helemaal klaar is om te spinnen. Deze specifieke vacht werkt heerlijk: fijne vezels, zacht en soepel – een plezier om tussen je vingers te voelen.

Het is me trouwens opgevallen: de krekels zijn er weer. Hun vertrouwde getjirp is voor mij het geluid van zomer. ’s Avonds, als de kinderen slapen en de lucht afkoelt, zit ik graag nog even buiten. Breiwerkje in de hand, vleermuizen in de lucht, vogels die hun laatste liedjes zingen. Het zijn van die momenten waarop alles klopt.

Morgen zou er regen komen, zeggen ze. Ik hoop het — voor de tuin, die alweer snakt naar vocht. En eerlijk? Regen heeft z’n eigen charme. Dan kruipen we binnen, pakken we boeken, bordspellen, wol, naalden… en maken we het warm met wat écht telt: samen zijn.