Heb je hem gezien? Die groene kikker, gewoon daar – op de rand van ons poeltje, badend in het zonlicht. Helemaal op zijn gemak. En eigenlijk... zo voelde deze zondag ook voor mij: warm, ontspannen en vol kleine geluksmomenten.

Het was een dag van samen zijn. We lazen een boek, speelden een spelletje, en keken naar de bloedstollende finales op Wimbledon – wat een kracht en focus. Tussendoor werkte ik verder aan een kerstkous in een nieuwe kleur (ja, ik weet het, kerst in juli!) én aan het gilet dat ik voor mezelf aan het breien ben. Ritme, draad en stilte. Heerlijk.

In de tuin was het alsof alles op zijn plek viel. De hommels zoemden van bloem naar bloem, vlinders dwarrelden door de lucht, vogels zongen hun zomerlied. De geur van onze bloeiende appelsienboom hing zachtjes in de lucht. Dat soort momenten – de zon op je huid, natuur om je heen, het zachte ruisen van het leven – dát zijn de dingen die voor mij écht tellen. En ik voelde me intens dankbaar.

Met onze kinderen gaat het beter. De zorgen zijn er nog, maar ze dragen ze samen. Ze houden een wakend oog op onze kippen – die gelukkig veilig zijn. En ja hoor, vandaag lag er weer een eitje in het hok. Het leven gaat verder, stapje voor stapje.

Het was zo'n dag waarop je ineens beseft: soms hoef je nergens heen, want alles wat je nodig hebt is al hier. Thuis. In je tuin. Met je gezin. En een kikker die je eraan herinnert hoe het voelt om gewoon te zijn.