Als je al vaker op mijn blog bent geweest, weet je intussen dat ik graag werk met bijzondere materialen. Misschien herinner je je nog dat ik ooit wol spon van een hondenvacht. En als dit je eerste bezoek is – welkom en hallo! – laat me je dan meteen meenemen in een verhaal vol zachtheid, bezieling en ambachtelijk handwerk.

Ik spin wol. Niet alleen van schapen of alpaca’s, maar ook van meer onverwachte bronnen, zoals de muskusos… en ja, zelfs van hondenvachten. Het klinkt misschien ongewoon, maar er zit zoveel liefde in.

Denk eens aan de diepe band die mensen met hun huisdier hebben. Wanneer het moment komt om afscheid te nemen, zoeken sommigen naar een manier om die verbondenheid tastbaar te maken. Voor sommige honden – met een voldoende dikke, zachte vacht – is het mogelijk om van hun haar garen te spinnen. Niet elke vacht is geschikt: een kortharige labrador, bijvoorbeeld, levert geen spinbare vezels op. Maar een prachtige Chowchow, zoals Bruce? Absoluut wel.

Van zijn vacht spon ik strengen vol herinnering. Vandaag ben ik begonnen aan een gilet, gebreid met zorg, aandacht en zachtheid. De boord is bijna af, en het werk groeit onder mijn handen. Als je de wol ziet, zou je nooit denken dat het ooit een hondenvacht was – zo zacht, zo fijn. De geur? Die blijft een beetje hangen. Maar dat is precies wat het baasje van Bruce wilde: een stuk met ziel, met herkenning, met herinnering.

Voor mij is dit het hart van wat ik doe. Breien met bezieling. Spinnen met betekenis. Elk draadje vertelt een verhaal – en ik voel me dankbaar dat ik dat verhaal mag helpen weven.

Dit is duurzaam vakmanschap. Dit is slow living in draadjes. Dit is creativiteit met een kloppend hart.🧶✨