Sommige dagen voelen gewoon goud waard. Vandaag was zo’n dag.

Traag beginnen, samen genieten

We begonnen traag, zoals ik het graag heb. Samen aan tafel, een rustig ontbijtje met versgebakken spiegeleitjes – recht van onze dames, de kippen. Kleine gelukjes uit eigen hof.

Fietsen, tuinieren en het ritme van de natuur

Daarna sprongen we op de fiets voor het ritje naar school. We namen een omweg langs onze groentetuin, op dat stukje gemeentelijke grond dat we huren. De bonen lieten het afweten, dus die zaaien we binnenkort opnieuw. Maar de rest doet het prima – de eerste minicourgettes laten zich al zien!

Ik ben nog op zoek naar een lekker receptje om ze te verwerken. Heb jij een favoriete manier om courgette klaar te maken? Laat het gerust weten in een reactie – ik lees ze met plezier.

Breien met aandacht en zachtheid

Later die ochtend kroop ik met een kop koffie achter mijn breiwerk. De gilet van hondenwol vordert gestaag. Al zoek ik nog steeds naar een leuke, zachte naam voor de wol. Want ‘hondenbreiwol’ – dat klinkt toch wat stroef voor zo’n fijn garen.

Breien is voor mij een vorm van duurzaam leven: traag, met aandacht, en zoveel warmer dan iets uit de winkel.

Kleine overwinningen, grote trots

‘s Middags sprong ik opnieuw op mijn fiets – dit keer als fietsouder voor het derde leerjaar van mijn dochter. Ze kwamen terug van een tweedaagse. Voor haar, met haar ASS, zijn zulke uitstappen best spannend. Maar dankzij de liefdevolle begeleiding van haar juffen en een zorgvuldige voorbereiding had ze het fantastisch. Wat een mooie overwinning. Ik zag haar stralen – en voelde mijn hart bijna barsten van trots.

Samen aan tafel, zonder haast

Op vrijdag betekent dat bij ons: frietjesdag. Zelf gesneden, in de oven gebakken – knus samen aan tafel, zonder haast. Eén keer per week mag dat gerust.

Een rustig afscheid van een geliefde serie

Vanavond nestel ik me in de zetel met een dekentje, want de voorlaatste aflevering van Vera staat op het programma. Veertien seizoenen lang keek ik mee, week na week. En straks nemen we afscheid. Stilletjes, met een beetje weemoed – maar vooral dankbaar voor zoveel mooie afleveringen.

Dankbaar voor de eenvoud

Een dag vol kleine momenten. Niets groots, niets spectaculairs. Maar o zo rijk. Dat is voor mij: leven in verbinding met de natuur, met elkaar, en met mezelf.

— Sofie