Soms zit geluk gewoon in een wolletje.

In een hand vol draadjes, in een spelletje aan tafel, in een tuinpad dat leidt naar waar het leven zacht stroomt. 

Vandaag begon zoals zovele gewone dagen: met een boodschappentas in de ene hand, een lijstje in de andere. Maar tussen het zoeken naar rijpe perziken en de geur van versgebakken brood voelde ik het al – vandaag zou het een dag zijn van verbinding. 

Deze namiddag was ik gastvrouw voor het brei- en haakcafé tijdens Z!T. Een tafel vol vrouwen, garens in alle tinten, verhalen tussen de steken geweven. De sfeer was warm, open. Creativiteit als universele taal. Er werd gelachen, gezwegen, gedeeld. Het deed me deugd – hoe klein en huiselijk het ook lijkt, samen haken en breien brengt zoveel teweeg. 

Thuisgekomen trokken de kinderen en ik de Rummikubdoos open. De stenen klikten gezellig over tafel, handen vlogen, koppies dachten na. Ik betrapte mezelf op een glimlach – dit zijn de avonden die ik wil bewaren. 

En toen, tussen roos en avondlicht, vroeg mijn dochter: “Mag ik een foto maken van jou, met je handtas?”  

Ik stond onder onze rozenboog. De wol waaruit ik die tas haakte, spon ik zelf. Geverfd met planten uit het achterste deel van onze tuin – waar de kruiden groeien, de kleurplanten woekeren, de kippen hun ren hebben en de poel ritselt van het leven. 

In die tas zit niet alleen wol. Er zit tijd in. Liefde. Vertraging. En telkens ik ze draag, draag ik dat met me mee. 

🌸 

Leven met de seizoenen, maken met je handen, koken uit je tuin, spelen met je kinderen – het hoeft niet groots te zijn om rijk te voelen. Daar draait Hofgeluk om. Dank je om mee te lezen, te voelen, te vertragen.